Sevgi üzerine...

GERÇEK SEVGİ


Sevebilmek yürek işidir.Bu da herkesin başaracağı bir şey değil.Kişi öncelikle kendisini sevebilmeli...Kendi yüreğinde sevgi olan,o sevgiyi paylaşır,büyütmek adına...Sevgide sorgu da olmaz.Ben neden seviyorum diyemezsiniz,demezsiniz.Sevdiğinizi her yönüyle tanırsınız,bilirsiniz öylece seversiniz.Kabul ederek,değiştirmeden,değişmeyeceğini de bilerek...

Kendi canınız gibidir o. Bir yerine bir şey olsa yüreğinizden acı duyarsınız.Gerçek anlamda onun mutlu olması için ne yapabilirseniz yaparsınız.

İçsel dünyasını bilirsiniz,anlarsınız...Sevmek için tensel temas da gerekli değildir.Beyinsel dokunuşlar yeterlidir.Beni seviyor, bana iyi davranıyor diye sevemezsiniz!Çünkü neden gösteremezsiniz...Sevgi karşı tarafın size olan ilgisine de bağlı olamaz...Sevginizi kullanamazsınız,o sizi sevsin diye şekillere giremezsiniz.Sevmek herşeyi sözsüz de anlatır.Tek bir davranış yeterlidir.Sevmek herkese,herşeye bir başkaldırıdır!O yüzden ağırdır,yürekliliktir,cesarettir,emektir!

Gerektiğinde de, ona olan sevginiz için,onu zorlamamak adına hayatından çekilmesini bilmektir...Kendisini sevmeyen bir insanın başkalarına duyduğunu sandığı sevgi hayranlıktan öteye geçemiyor bence.Mutlu olan insan mutlu etmeyi de bilir,eğer ki hem mutsuz hem de sizi mutlu ettiğini düşünüyorsanız bence o maskeli bir haldir,kişi gerçekte iç dünyasını size yansıtamaz ve sadece sizin nelerden mutlu olabileceğinizi öğrenmiştir ona göre davranabilir.

Neden böyle davransın diye düşünebiliriz.Şu var ki siz pozitif enerji veriyorsunuz ve bu da etrafa yayılan bir güç,bundan etkilenip yararlanmak adına bilinçsiz de olsa size uygun davranabilir...Böyle davranmakla da o kendisini aslında sevmeyen,kendinden memnun olmayan kişi,kısa süreli mutluluklar yaşar ama içinde hep bir mutsuzluk vardır.Bunu da eğer dikkatli iseniz anlarsınız,ya da seviyorsanız,emek veriyorsanız...

Eşit sevgiler, tutkudan,hayranlıktan uzak olmalıdır.Kişi bunun ayırımına varabilmelidir.Tutku, tapmaya,tapınmaya kadar gider,bu da sağlıklı ruh hali değildir.Sakat,hastalıklı bir bağımlılık yaratır.Gerçek sevgi böyle olamaz,olmamalıdır da.Hayranlık üstünlük belirtir,oysa sevgi de eşitlik olmalıdır.Kişinin her yönüyle kabul edilip sevilebilmesidir.Ama eksik ya da hatalı olan yanlarını da söyleyebilmektir,tartışabilmektir.


Kendisini seven insanların da aralarında ayrım var aslında.Bazıları kendilerine o kadar hayrandır ki kimseyi layık görmez kendilerine,sevgilerine.Narsistlik durumudur bu.Gerçekte seven insan sevgisini paylaşır,yayar,verir ve alır.Ama kişiyi iyi tanıyabilmek de önemlidir,bu etrafa yaydığı sevgi dolu görüntünün içi boş da olabilir.Evine gidince hıçkırarak ağlamaya da sebebiyet verebilir,kimselere göstermeden...

İnsan dünyası karmaşık.
Anlamak zor.Çağımızın tek hastalığı bence yalnızlık!İnsan tek başına olmaya programlanmamıştır.Büyük bir inatla bunu sürdürmek her çeşit ruhsal bozukluğa,gereksiz alışkanlıklara sahip olmaya yol açıyor.Ve de kendimize,yaptıklarımıza garip gerekçeler bulmaya...

Yalnız ve de mutlu olan insan tanımadım henüz.İşin gerçeği de bu yalnız insanların sevgilerinin gerçekliğine inanmanın zorluğudur.Çünkü, tutunmak,sevilmek ihtiyacı,kişinin gerçek sevgi ayrımını zorlaştırır.

Her çeşit egolardan sıyrılıp gelen sevgiler gerçektir!

O yüzden de zordur...

Sevmek karşılık beklemez.

Ama, karşılığını bulursa büyüyebilir,beslenebilir...




kindaLeda